Fort Prusy powstał w latach 1743–1745. Napis na zworniku studni na dziedzińcu („FR Anno 30 I 44”) upamiętnia ukończenie prac w 1744 roku, choć pełną gotowość obronną osiągnął rok później. W kolejnych stuleciach obiekt był rozbudowywany – m.in. w latach 1771–1776 powstał system chodników przeciwminowych, a między 1771 a 1774 wzniesiono trzy flesze. W XIX w. przeprowadzono prace przy obwałowaniach i przebudowie stoków bojowych. Fort służył kolejno jako koszary, więzienie, a od 1914 r. – magazyn wojskowy.
Usytuowany na wzgórzach lewego brzegu rzeki, zabezpieczał obszary umożliwiające ostrzał miasta. Jego obwałowania zaprojektowano w formie pięcioramiennej gwiazdy, z centralnym pięciobokiem dwukondygnacyjnych kazamatów, osłoniętych ziemnym nasypem i otoczonych suchą fosą. System obronny obejmował raweliny, przeciwstraże, kawalery oraz flesze, połączone drogami krytymi i schronami. Część murów i kaponier wzniesiono z cegły i kamienia, a wały ziemne profilowano pod stanowiska piechoty i artylerii.
Na terenie zespołu „A” znalazły się też fragmenty obwarowań Kapucyńskich i Jerozolimskich. Wśród nich – Fort Bombardierski w kształcie czteroramiennej gwiazdy z kazamatami i ławami artyleryjskimi, dziś w dużej mierze zniszczony, oraz fragment wałów Jerozolimskich zewnętrznych z tzw. „Lisią Baterią”.
Współcześnie fort został odrestaurowany. Wokół suchej fosy poprowadzono ścieżkę spacerową, a we wnętrzu urządzono ekspozycję militarną dostępną dla zwiedzających.